Achterstallige betalingen vormen voor het Nederlandse bedrijfsleven een risico en een grote kostenpost. Door (te) late betalingen lijden Nederlandse ondernemingen jaarlijks een verlies van zo’n 2,5 miljard Euro. MKB-bedrijven lopen daarbij relatief een groter risico op (te) late betalingen dan grootbedrijven. De kosten voor MKB-bedrijven om debiteuren na te jagen, zijn bovendien vaak hoger dan voor grote bedrijven, die door hun schaalvoordeel op dit vlak veelal efficiënter kunnen opereren.
De “EU Late Payment Directive” (“Europese Richtlijn achterstallige betalingen”) moet het voor bedrijven gemakkelijker maken om betalingen tijdig binnen te krijgen. De Richtlijn is in Nederland sinds 16 maart 2013 van kracht. Er heerst echter nog veel onduidelijkheid over de exacte betekenis en de praktische implicatie van de EU Late Payment Directive. Veel organisaties vragen zich af welke acties zij inzake de invoering van deze nieuwe Richtlijn moeten ondernemen.
Het onderzoeksrapport van EY beschrijft de werking van de EU Late Payment Directive en de invloed ervan op het Nederlandse bedrijfsleven. Verder gaat het rapport in op de maatregelen die het Nederlandse bedrijfsleven door de invoering van deze Richtlijn neemt en kan nemen. Deze resultaten zijn gebaseerd op onderzoek gedaan door EY. De resultaten van het onderzoek wijzen erop dat de nieuwe Richtlijn vooralsnog weinig effect lijkt te hebben op gestelde betalingstermijnen en achterstallige betalingen. De nieuwe Richtlijn lijkt er daarom ook niet in te slagen de werkkapitaalpositie van organisatie te verbeteren. Om die reden worden er in dit rapport tot slot enkele mogelijkheden genoemd voor (alternatieve) acties die organisaties kunnen nemen voor het terugdringen van het werkkapitaalbeslag.